Tübitak Projem ve Beraberinde Gelenler
Verdiğimiz emeğin ve harcadığımız zamanın elbet bir gün karşılığını alacağız.
Kütüphaneden kovulsanız bile…
Ufak bir bilgilendirme ile başlamak en doğrusu olacak; öğretim dönemim olarak elime aldığım ilk mesleğim Teknik ressamlıktı ve bunu her söylediğimde dedikleri ilk şey; beni de çizebilir misin? Bir çok kez bunu duydum ve alıştım, işlevin varsa seni de çizerim diye egoist bir cevap vermeye başladım ama bu beni yansıtmayan bir cevaptı. İlerleyen süreçte ilgimin beni götürdüğü yönde Fen bilgisi öğretmenliği bölümüne üniversitede devam ettim fakat eğitim fakültesinin bana bir şey katamayacağını ve akademik anlamda bana bilimsel bir farkındalık etkisi veremeyeceğini bildiğim için ilk dönemde bölümü bıraktım ve Moleküler Biyoloji ve Genetik bölümüne kurum içi geçişimi gerçekleştirdim(Bu fırsata ihtiyacı olan herkes kesinlikle öğrenmeli ve değerlendirmeli).
Günümüz dünyasına 21.yy. diyoruz ama bunun ötesine neden gitmeyelim. İşte moleküler biyoloji ve genetik bana bu ışık huzmesini verdi ve al bunu güçlendir, güçlendir ki ışığa ihtiyacı olan diğer insanlar senden faydalanabilsin…
Sormaktan, cevap alamama endişesinden, başarısız olmaktan, düşmekten, yorulmaktan, uykusuz kalmaktan ve en önemlisi notlarının düşük olmasından hiç KORKMA!
Olabildiğince herkesle iletişim sağla ve ağını genişletmeye bak. Tıp, tarih, matematik, sosyoloji, ekonomi hocaları ve öğrencileri ile bağlantı kur çünkü öğrenmek farklılıklarla başlar. Farklı renklere sahip olmak çok güzel bir şey, hele ki gökkuşağı gibi olabilirsek işte o zaman kazanacağız.
Dediğim gibi iletişim önemli, ilk başta bölümümle alakalı bütün hocalarla konuştum, kovaladım ve bezdirdim ama asla amacımın dışına çıkmadım. Tek amacım bilimsel çalışmalarda bulunarak nitelikli bir birey olmaktan ibaret. Her defasında sordum; hocam şöyle çalışmalar yapsak olur mu? Hocam bu kitapta hata var bunu araştırmalıyız beraber yapalım mı? Araştırmamda bana destek olur musunuz?
Elbette umut verici sonuçlar şıp diye elime gelmedi ama sonunda geldi ve Tübitak projemiz için çok sevdiğim bir hocam bana ve çok değer verdiğim arkadaşıma fırsat tanıdı. İşte serüvenimizin ilk adımlarını attık. O an ki heyecan ve mutluluk paha biçilemezdi. Çok kısa süremiz vardı ve yoğun bir şekilde çalışmalara başladık. Hiç şüphem yok ki, biz hak ettik ve hakkını vererek çalıştık araştırdık. Projemiz kabul edilmişti ve daha çok yorulacağımız bir serüvene başladık ama şans ya işte yine dağlarda gezerken o malum Wuhan haberini aldık ve apar topar evlerimize geldik. Zaman bizden gidiyordu ve bu çok can sıkmaya başlamıştı. Düşünsenize bütün laboratuvar ekipmanları satın alınmış malzemeler ve arazi çalışması bizi bekliyor fakat eve hapsolduk -yanlış anlaşılmasın belki de 9 ay evden hiç çıkmadım, öyle o kafe senin bu mekan benim gezmedim kurallara uydum-. Bize sunulan sürenin 3/4'ü tükenmişti ve çok radikal bir kararla projeyi başlattık. Gündüz online ders, akşam laboratuvarda analizler ile günümüz bu şekilde işledi. Uyku kavramı uzun bir süre aklımdan silinmişti. Hiç bir pişmanlığım yok, iyi ki yoruldum iyi ki hasta oldum iyi ki pes etmedim. Projemizin amacı gereği çok riskli bir alanda(SARS-CoV-2) çalışmalar yaptık. Bu süreçte başka şekilde virüse yakalandım ama sağ salim atlattım. Yine laboratuvardan taşınma durumu oldu ama bizim laboratuvar değildi.
Şunu çok iyi bilmeliyiz ki; gerçek manada emek veriyorsak bu birileri tarafından bizden bağımsız fark ediliyor ve bir kapı açılıyor. Bakalım belki o kapının ardında hedefimize ulaşabileceğiz. Şuan YETGEN bünyesinde bulunuyorsam bunun en büyük etkeni yorulsam bile araştırmaya devam ettiğim içindir.
Rahatça araştırabildiğimiz, fikirlerimizi dinleyen birilerinin olduğu ve en önemlisi objektif bir şekilde, bence bu hatalı olmuş diyebileceğimiz günlere ulaşmak dileğiyle…
Bana desteğini her daim sağlayan Dilara’ya ve Şeyda hocama teşekkürlerimi iletiyorum. Umuyorum ki sizde güzel bir etki bırakabilmişimdir.
Bu umut vadeden cümlelerle birlikte, yazıma bireysel olarak 50 alkış atabileceğinizi de hevesle hatırlatmak isterim.